Avontuurtjes

als ze voor moeilijke vragen een antwoord vond.... Hoor in de verte de muzikanten! ״Lang zal hij leven"— spelen ze en de menschen zingen mee! Er gebeurt toch niet iets waar zij niet bij zou zijn? Hollen op een draf, den hoek om, en ze ziet het voor zich uit. Wimpels wapperen, alle kleuren tegen het blauw, bijna rechtstandig de hoogte in.... de muzikanten spelen en de menschen zingen rondom en onder de hooge eerepoort.... ze zijn al aanhet„hiep-hiep-hoera...." gauw-gauw.... als je je voorstelt dat je aan het hoepelen bent — want je hoepel trekt je mee! — kun je dadelijk veel harder loopen! Haar hart hamert als met rukken, het doet bijna pijn en water welt onder haar tong. Zooals ze ook rende —, in niets, in een oogenblik, dien heelen afstand, verwonderd kijkt ze even om, daarginds was ze zooeven en nu staat ze hier!

Midden in den tuin blinkt het vierkante, witte huis. Altijd is het in den zomer boven deuren en ramen, met een kleurigen breeden band als rondom omwonden, dat zijn de balkons die bonte bloemen dragen, maar nu is het voorbalkon nog apart versierd, er hangen fleurige slingers af, die schommelen zacht en heeten bloemfestoenen en ״bloemfestoenen" is een mooi, een heerlijk, bont, een zoet en zonnig woord. Op behangselpapier heb je ze soms, bloemfestoenen, zoodat je dan plotseling in den winter den zomer voelt. Tegen den rand staan ״Kees" en Mevrouw en hij zwaait met zijn gelen hoed, wat lijkt die midden in de lucht toch klein, hij is nu niet in het grijs, maar heelemaal in het zwart.

Gaan ze weg, de muzikanten en de menschen, kwam ze nu toch net te laat ?Er is beweging van onzekerheid, schuifelen, kijken, zachtjes lachen. Demu-

57