Avontuurtjes

melen vandaan.... van wie is die stem? Dat kan Vaders stem niet zijn, zoo luid, zoo hol, zoo wild.... Vader mag niet roepen.... Vader moet slapen! ״Vader.... U mag niet roepen.... de jongen gaat al weg.... Moeder gaf al het geld uit haar beurs...." Ze staan in de deur, hun kaken schokken, zooals hun tanden klepperen van angst en kou. Vader kijkt hen aan en schijnt hen niet te kennen.... met zijn heele bovenlijf hangt hij uit bed en roept naar Moeder.... en roept haar bij haar vollen naam.... „Judith".... „Judith".... en anders zegt Vader altijd „Moeder," net als zij! „O, Vader, U mag niet roepen, U moet stil zijn...." „Is het niet waar, Moeder, dat de jongen al weg gaat....?" „Laat Vader nu gauw weer onder de dekens gaan...." Ach kijk, Vaders bleeke gezicht, Vaders bloote hals, zoo mager, vol donkere schaduwen, griezelig om naar te kijken, griezelig en oneerbiedig tegelijk.... Moeder huilt.... ze moet nu wel vertellen.... wat zoo lang geheim gehouden werd.... het lange papier met de vele getallen trilt in haar hand.... hoe komt ze eraan.... dat neemt toch anders altijd de jongen weer mee? Moeder hield het bij ongeluk en geeft het haar nu.... „Gauw, loop hem na.... geef het hem terug...." Te laat.... hij belt alweer dat het huis ervan dreunt.... Vader wou juist weer gaan liggen.... nu schiet zijn lijf in een wilde vaart nog verder dan zooeven over den rand van het bed.... wat wil Vader eigenlijk hebben.... waarheen dwingt zijn wenkende, zijn bevend-gebiedendehand? Hun oogen vragen elkaar om raad, wanhopig, wat wil Vader? Over de stoel hangen zijn kleeren.... hij heeft nog verder zijn lichaam uit bed gereikt en daar niemand zijn wil begreep, zijn bovenbroek gegrepen, van de stoel gerukt en bij zich in bed gehaald. Nu zit Va-

18