Avontuurtjes

o, en die bons.... de deur sloeg uit moeders hand.... de deur sloeg dicht met een smak tusschen den jongen en Moeder, en Moeders pantoffels klappen nu zacht en vlug, met een geluid als renden muizen over de zoldering, door de gang naar het alcoof.... Moeder vergeet den jongen buiten, denkt alleen aan Vader, of hij heenslaapt door dat ijzig rumoer.... als de jongen het maar begrijpt, niet meent dat Moeder met opzet hem de deur dichtsloeg voor den neus.... Fluisterend overleggen ze.... zullen ze tegen de ruiten tikken.... zullen ze het raam openschuiven....? Dan staan ze verstard en leven alleen nog in hen de razend opgejaagde harten.... hij luidt den bel als was er brand in den nacht, hij luidt de bel dat het gilt en galmt door het huis.... O, daar slaapt Vader niet doorheen— hij rukt en rammelt aan den knop, ze hooren het ijzerdraad als woedend schuren en schuiven door het gat en de deur schudt ervan.... O Moeder.... Moeder.... kom nu, eer hij erger doet.... Ze zijn Vader vergeten, ze rennen de kamer uit en roepen om Moeder en vergeten hun stappen te stillen, hun stemmen te dempen.... Geef hem toch gauw al het geld dat in huis is, Moeder, laat hem toch weggaan.... ophouden dat afgrijselijk bellen.... Ze huilen luid uit, even maar, want Moeders gezicht beduidt ze op slag tot stilte.... Wat hebben ze gedaan....? Vader moet volkomen rust, en ze schreeuwden als gekken.... maar nu drukken ze zich verkrimpend de handen voor den mond, nu zullen ze geen geluid meer geven. Stil.... wat gebeurt daar in de alcoof? Moeder ging naar de deur.... ze hooren rinkelen van zilvergeld.... goddank, nu gaat hij weg.... laat Moeder hem maar gerust alles geven.... laten ze maar liever niet eten.... Maar waar komt dat stom-

Avontuurtjes, 2