Avontuurtjes

gen.... en hij lacht.... hij zal toch niet met dien wild-vreemde over hun kwitantie spreken....? Ze kunnen niets verstaan.... ze hooren Moeders voeten heel zacht schuifelen in de gang.... zeker kijkt ze voorzichtig om de deur, waar hij toch wel blijven mag. Ze wachten, luisteren, huiveren.... Als een nat laken gooit zich de klamme ijzigheid op je lijf, zoodra je binnenkomt, er is al zoo lang niet gestookt.... door het dikke, grijze dampbeslag, dat over de ruiten als uitgespannen staat, dringt van de straatlantaarn buiten wat troebele, vale schijn en op tafel glimt flauw de buiging van den ronden witten kom, waaruit de citroenlucht opkomt, die in de heele kamer is.... je ziet je adem.... en dit doet haar altijd tot een kleine walging aan.... je moest die dampen binnen uit de menschen niet merken, van je-zelf niet en van anderen niet. Wit-wolkende adem van paarden op straat jaagt niet die rilling als rimpeling licht door haar heen, enkel zichtbare menschen-adem.... Ze wachten luisterend aan het raam, huiveren in de ijzige schemering. En juist aan deze kamer is herinnering van feestelijk eten, van gezellig bezoek, van verjaardagen, want dat alles wordt hier gevierd, bij de warmte-stralende kachel, rond de goud-gloedende lamp.... nu staat de kachel daar star, stug, als verbitterd en van de lamp geloof je nauwelijks meer dat hij ooit licht gegeven heeft. De jongen staat voor de stoep en ze zien zijn gezicht, naar moeder op, zijn bleeke treiter-smoel. Aan dezen kant hoor je den wind veel luider, ze verstaan van het praten dus niets, ze kijken alleen, bij de klamme ramen hun gezichten, maar toch niet te dicht, want hij mag ze niet ontdekken. Wat een gierende vlaag schoot daar ineens om den hoek....

16