Avontuurtjes

daar is Moeder.... niets vragen vóór ze zonder geluid de deuren sloot, vóór ze vlak bij hen is.... Moeder, hoe is het.... hoe is het?.... Hetzelfde.... nog hetzelfde.... altijd hetzelfde.... het lijkt al eindeloos lang, en of het nu nooit anders meer worden kan. ״Maar Moeder, de jongen van Mol, met de kwitantie.... was die er niet vandaag?" ״En wat kan van dat hij wegbleef de reden zijn?" Misschien is hij wel zelf ziek, denkt Moeder en ze gaat naar de kast en haalt het brood en terwijl buigen zij zich om te fluisteren naar elkander over.... Kan het niet evengoed zijn dat Mol een kwaden droom heeft gehad, een ״Golem" zooals de ouderwetsche menschen zeggen, en dat hij nu ze niet meer kwellen durft....? Ze zijn van de tafel weggegaan, daar Moeder klaarzetten moet, ze zwijgen na hun laatste woorden, kijken mijmerend naar Moeder, hoe ze door het weeke, blanke brood het broodmes drijft. Met broodmessen gebeuren wel moorden.... broodmes is bijna een griezelig woord.... God— wat is er.... wat heeft Moeder gehoord of gezien dat ze plotseling ophoudt? Omdat ze aan moorden en aan golems dächt, vergat ze den jongen met de kwitantie.... maar nu duikt ook voor haar duidelijk uit het donkere buiten op, wat Moeder al hoorde en wat haar zoo schrikken doet.... hij komt eraan, ze kennen allen al zijn deuntjes en dit is er één van, ze kennen zijn stap.... en die komt nu naar hun huis.... nog even.... en de bel zal overgaan.... en Vader zal wakker schrikken— maar Moeder is de kamer al uit.... is de gang al door.... rukte de deur naar binnen open, en zij beiden, achter haar aan, loopen de voorkamer in, en naar het raam, om te hooren en te zien. Hij is er nog niet.... hij praat met een jon

15