Tirol, reisimpressies

ke, dichtgeloverde kastanjes de hete vruchtenbeignets genoten na het lauwe vlees, leek in de nevelige wijdten tussen een krans van toppen te zweven - toen zijn we een eind langs de Stubai gaan wandelen, en een hele poos stonden we gebogen over de leuning van de lage, platte, houten brug en tuurden in het schuimend water en sloegen een ruige, bruine otter gade, die eenzaam van steen op steen, dan weer in en dan weer uit het water sprong, het leek zo zinloos en moest toch zijn zin wel hebben. En overal rondom ons was de lucht vervuld van het blij gerucht, het monter geklap der houtzagerijtjes en van de kleine smidsen, waartoe de mensen hier het nietigste stroompje dienstbaar maken en die voor de Stubai, zo jong en zo fris, een peuleschilletje zijn om in gang te houden.

En nu komen we over de brug het dorp weer in. De zon is plotseling doorgebroken en overal tintelen hangende druppels, lekkend vocht, de rivier heeft ineens een heel andere kleur. Een oude juffrouw zit op het bruinhouten balkonnetje van een witgekalkt huis achter rode geraniums te breien. Ze kijkt op, ze ziet ons lopen op de glimmende weg onderlangs haar huis, onze blikken raken elkaar^ een enkele seconde en dan weer weg, voorgoed.

Gestadig volgt ons, het dorp in, het klappen van de houtzagerijtjes. We gaan een winkeltje binnen om een van die tere houten poppetjes te kopen, die zo licht als vlierpit, en zo fijntjes door zulke grove handen bearbeid zijn.

In het donkere holletje naast de toonbank waarop de mannetjes en vrouwtjes staan uitgestald, zit een jonge vrouw aan een naaimachine, ze groet, ze kijkt ons aan, ze blijft ons gadeslaan. .. en dan zijn we weer weg, voor altijd weg. Buiten bij de pomp is een klein meisje aan het knoeien met water en een fles

73