Tirol, reisimpressies

twee jonge meisjes. De ene heeft juist betaald en bergt haar beursje op. Ze heeft een guitig wipneusje en een grappig kinnetje, haar rosblond haar kroest aan alle kanten onder een geestig hoedje vandaan. Ze doet alle moeite om niet te proesten, zo beteuterd als hij daar van zijn tafeltje af naar haar zit te kijken. Hun ogen ontmoeten elkaar en er volgt dit bliksemsnelle dialoogje zonder woorden:

'Hoe durf je, terwijl je weet dat ik hier met mijn ouders en mijn hoogst fatsoenlijke toekomstige verloofde...'

'Verbeeld je! Juist grappig! En ik laat immers niets blijken...'

'Ja... dat is waar... Je bent eigenlijk wel een rakker... maar ik vind je toch... o... je weet heel goed hoe ik je vind...' Ze zijn al weg, de vriendinnetjes, naar de andere kant van het terras. En hij eet weer door en plakt zijn monocle nog eens stevig tegen zijn oog, zielsvergenoegd, omdat niemand, en vooral Zij niet, iets heeft gemerkt.

Dit nu is - om met Multatuli te spreken - een illusie van het schepsel. Zij heeft alles gezien, wipneusje, kroeshaar, toilet, en hoewel ze een hoogst fatsoenlijk meisje is, heeft ze zelfs het dialoogje der ogen heel goed gevolgd en volmaakt begrepen. Maar ze neemt hem, desalniettemin, ik verzeker het u!

Ineens schiet mij een stopwoordje van de goede oude dokter uit mijn jeugd te binnen: niets maakt de mens gelukkiger dan waan! Inderdaad... Terwijl het meisje met het fijne profiel, de onwrikbare mond en de ondoorgrondelijke ogen ongetwijfeld peinst over de beste manier om hem dit gevalletje in te peperen en hem voor de toekomst afdoend te dresseren, zit de onnozele Don Juan genoeglijk te schransen, zonder verdere bekommering dan te zorgen dat zijn monocle niet in de boter rolt...

64