Tirol, reisimpressies

de oudste broer, die zo bezadigd met papa zat te praten. Maar het zwijgende jonge meisje is in geen geval zijn zuster. Hoe ik, die de mensen in de verste verte niet ken, dit zo pertinent durf beweren? Wat zal ik u zeggen? Het jonge meisje is zijn zuster niet. Evenmin zijn ze nog verloofd. Maar wèl hebben de wederzijdse families hen voor elkaar bestemd en als hij afgestudeerd is, zullen ze trouwen.

Hij vindt het best, hij is nog lang niet afgestudeerd. Wat haar betreft, verliefd is ze niet, maar ze wil hem toch wel hebben. Ze is slank, ze zit heel recht op haar stoel, ze heeft een fijn profiel, een onwrikbare mond, de blik van haar koele, blauwe ogen is ondoorgrondelijk. Onmogelijk uit te maken of zijn buitensporige eetlust haar ergert, vermaakt, vertedert of koud laat.

Maar als ik haar was zou ik hem toch zeggen dat hij niet zo aanhoudend met zijn vette vingers in zijn ene oog moet zitten wrijven. Ik begrijp eigenlijk niet hoe zijn moeder het toelaat. Wat heeft hij toch in dat oog? Het maakt mij nieuwsgierig, ik moet eens even kijken... Gerechte goedheid... de knul draagt een monocle. Op dat welgedane vollemaansgezicht een monocle! Met dezelfde vingers waarmee hij zijn dikke, vette boterhammen beetpakt, tracht hij het weerspannige ding in bedwang te houden. Maar de monocle vertikt het, zij blijft tegenspartelen, zij voelt zich tegen dat oog en naast die neus niet thuis, al is het dit jaar ook honderdmaal mode onder de Innsbrucker 'jeunesse dorée', om monocles te dragen. Flang, daar valt zij op tafel, net naast de boter, en kijk... de trotse eigenaar vergeet haar op te pakken, hij schijnt ineens het hele ding vergeten. Waarom? Waarvoor? Waar staart hij zo naar? Zo met open mond stokstijf en argeloos dat iedereen zijn blik kan volgen...? Ook ik! En ik zie, naast het bureautje bij de ingang,

63