Tirol, reisimpressies

dicteezin, ach, waar blijft de tijd! Maar wat gaf mij de opvoeder, in zijn heilige vrees dat ik 'schots' met een 'ch' te veel en 'ijs' met een 'ei' zou schrijven, een stof tot mijmerij. Ik voelde mij de Eskimo gelijk, ook ik had immers mijn ijsschots lief. Vrienden, die in later jaren met mij ter bedevaart togen naar oude plekjes, hebben vaak het eerwaardig hoofd geschud. Ze vonden mijn 'ijsschots' namelijk niet mooi en ze begrepen niet hoe hij ooit de bronwel van verhalen, die ze soms wèl mooi vonden, had kunnen zijn.

Wat kon ik zeggen? Dat ik mijn ijsschots beminde en dat hij mij ten bronwel was.

Nog altijd heb ik mijn 'ijsschots' lief, nog altijd vind ik het thuiskomen een der grootste genoeglijkheden van het op reis gaan. Thuis... dat is nu de hoge esdoorn buiten mijn raam, waar ik in opstaar als ik nadenk, zodat de gedachten soms uit zijn gebladerte naar mij toe schijnen te komen. Hij draagt de heugenis aan zoveel oude gepeinzen! Thuis... dat is de koolakker aan de rand van de hei - och, zo nederig en simpel, bij Stubai en Series vergeleken - maar in die koolakker liggen oude ontroeringen geborgen. Thuis is de nieuwe herfst, die een voortzetting van de oude schijnt, thuis zijn mijn herinneringen en mijn bezinningen, mijn hart en mijn ziel... Daar kunnen de mooiste uren, de blauwste hemel, de puurste zon, de allerschoonste uitzichten het niet bij halen.

Maar hoe vreemd gaat het in een mensenleven toe. Ditmaal heb ik een scherf van mijn ijsschots, iets van mijn hart en ziel, iets van mijn thuisgevoel, op een plek in het verre land gelaten, dat die ene plek in mijn herinnering altijd van de rest zal onderscheiden, dat ik er dadelijk weer terugvinden zou...

Het was toen we naar 'Schloss Elmau' waren gekomen en in

32■