Tirol, reisimpressies

Ze zijn mijn troost geweest, die brede naden tussen de planken. Liggend op mijn buik - met uw permissie, lezer - heb ik in die lange duistere uren de nacht bespied. Ze sliepen zo kalm en zo rustig, al die knapen en jonge kerels, ze roerden zich niet. Mijn eigen jeugdige reisgenoot had zijn jasje tot een kussen en zichzelf tot een egel gerold en lag daar als thuis... Ik arme alleen was wakker. Nooit was slapen mijn 'fort' en vooral op het punt van mijn kussens ben ik tamelijk sikkeneurig.

Maar die naden als ramen hebben mij getroost. Licht leek de nacht uit het pikkeduister binnen, wolkeslierten voeren over de maan, hoog als grauwe torens stonden de bergen tegen de hemel op, de bossen langs hun flanken rilden en ruisten in de duisternis... en dat alles waande zich met zichzelf alleen en onbespied. Bergen noch wolken, maanlicht noch bossen... niets kon vermoeden dat een aandachtig mensenoog ze gadesloeg, door een reet tussen de ongeschaafde planken van een timmerloods.

Natuurlijk ben ik ten langen leste toch in slaap gevallen, maar wat was ik daarna stijf, een plank gelijk, ik kon nauwelijks het laddertje af. Heel gemoedelijk en vertrouwelijk stond daar de buitendeur van het Gasthaus wagenwijd open, in de gang brandde het elektrisch licht. En in de verlaten keuken wees de klok half vijf!

SCHLOSS ELMAU

Zelfs de Eskimo heeft zijn ijsschots lief. Deze waarheid vertoonde zich voor de eerste maal aan mij in de gedaante van een

3i