Plattelandjes

tje tegenover Snipe en zijn vriend. Soms erkennen ze het grif en eerlijk, de meisjes meen ik, en een aardig vriendinnenpaar heeft mij nog onlangs gebiecht dat ze eigenlijk dolgraag, want dolprettig samen dansen, maar dat ze op een 'partij' evenwel elke onbeholpen danseur boven elkaar prefereren, vanwege de gestreelde ijdelheid en de onheilige triomf...!

Grover en ruwer dan tussen jongelui uit eenzelfde milieu en die tenslotte allemaal samen schoolgaan, zodat er ruimschoots gelegenheid blijft tot een gezond evenwichtsherstel, vertoont zich hetzelfde op de 'dancing-tea' van zondagmiddag. Een tafeltje meisjes... een tafeltje jongelui... de dwaze haantjes, gelegenheids-Heren-derSchepping roken hun sigaretjes, blijven kalmpjes overzitten zo vaak het hun belieft, zullen dan eindelijk maar weer eens een dansje wagen. .. en het zoëven beschreven spelletje vangt aan, pijnlijker, soms bijna stuitend, door het verschil in leeftijd en het verschil in milieu met die andere kinderen...

Er is iets triestigs in dit alles en het is voor allebei de seksen zo funest, zo glad verkeerd... er is ook iets kroms, iets verdraaids, iets onlogisch in. Ik weet geen oplossing, wezenlijk niet, ik weet alleen dat een niet onbelangrijk kantje van het vraagstuk der geslachten in de balzaal ter voortdurende bestudering ligt... en dat het almee deze soort kromheden en verdraaidheden zijn die de vrouwenkwestie tot een welhaast onontwarbare puzzel hebben gemaakt.

Onze jazzband

Hè, ik ben zo blij, dat we hier nu eindelijk een jazzband hebben! Niet, omdat ik Laren bepaald aan de spits wens van die soort 'moderne cultuur', waarvan de jazzband een der symbolen is, niet ook, omdat ik op een jazzband zo speciaal ben verzot, maar omdat men nu zo genoeglijk met alles over straat kan gaan. Zoals bijvoorbeeld

7°