Plattelandjes

de mensenstroom, tussen het laatste tochtlokaal en de ongebruikte loketten verborgen... het waren er drie.

Hoe zal ik ze u beschrijven... hoe zal ik die gezichten ooit vergeten, de gezichten, de gestalten, de houdingen, de blikken vooral die ze door de brede, hoge ruimte zonden naar die ander uit, die hen niet zag... Het waren er drie... en zo waar en zeker waren het 'boeven' als een matroos een matroos en een Yankee een Yankee is... het waren oude, dikke, voze boeven, de ene vooral, het gezicht gezwollen van het ongezonde vet, dat het stilstaand gevangenisleven doet wassen en alle drie de gele gasthuiskleur, die men ook mee terugbrengt uit de tropen en die de medici dan toeschrijven aan huidane-mie. Ze stonden verbórgen in hun hoek, ze stonden naast elkaar gedrongen, ze stonden alle drie in dezelfde houding voorovergebogen en ze keken, ze keken zo brandend en intens naar de man die daar ging, een heel eind van ze weg, en die van hun aanwezigheid geen vermoeden had, ze waren in dat staren zo intens geabsorbeerd, dat ze het vluchtiger of langer kijken van anderen naar henzelf niet merkten. Wat een wereld ging daar open! Waarom waren ze gekomen om die ander zijn laatste stappen naar de gevangenis te zien doen?

Het gelaat van de bruine, rosgesnorde man had mij geen enkele gedachte aan zijn mogelijke misdaad gesuggereerd, maar... is het niet vreemd. ..hun kijken wel en ik had ineens de innerlijke overtuiging dat daar een moordenaar ging. En dat zij, de drie met hun al te witte handen, hun sjofel-herige kleren, dat zij... ja wat? Waren ze medeplichtigen en had hij ze volgens dieveneer gespaard en ging hij nu alleen het gezamenlijk gepleegde boeten... ? Hij zag er wèl als een 'lefhebber' uit... En was dan dat, wat uit hun ogen zo intens en brandend naar hem uitging... was het bewondering... en toch ook leedvermaak... omdat zij vrij bleven en hij: er achter ging... een opluchting om het eindelijk van boven hun eigen hoofden weggenomen zwaard? Of... hadden zij hem verklikt... hem 'erbij gelapt'... en leefden ze in de schrik van het 'wacht maar tot ik los kom', en kwamen ze daarom kijken dat hij wel goed en wezenlijk in

63.