Plattelandjes

maal niet goed en het resultaat is de resultante van die twee krachten. Ze gaan zo nu en dan, en er is veel geredekavel over de oude en de nieuwe tijd en veel gemurmureer en geconspireer tegen 'ouderwetse vaders en moeders'. En dit alles herhaalt zich elk geslacht! Troost u, teleurgestelde moeders, wier goede bedoelingen zo weinig waardering vinden, troost u met de gedachte dat zij later met hun kinderen hetzelfde spelletje te spelen, hetzelfde gevecht uit te vechten krijgen. Troost u met de wetenschap, dat sinds de Geboorte van het Individu deze zelfde symptomen zich hebben vertoond. En betreurt ge de Geboorte van het Individu, dan verlangt ge terug naar absolutisme, feodalisme, ongebreideld autoriteitsgezag, naar het 'Régime du bon Plaisir'.

Ten slotte, om maar niet zo hoog te vliegen, komen verreweg de meeste mensen, als de poezen, nogal aardig op hun pootjes terecht!

Brandende blikken . . .

Levendig herinner ik mij die discussie over 'Ships that pass in the Night'⁸, jaren terug. Een omnibus 'hakt de knoop door' en de lezer voelt zich onvoldaan. En de onvoldaanheid formuleert zich gelijk steeds aldus: 'Mag dat nu maar?' Mag een auteur zich zó afmaken van de taak der ontknoping? In later jaren: 'mocht' Heijermans in 'Diamantstad' het huis kalmpjes in brand steken, tot een (voor hem althans) zeldzame oplossing van zijn karakterverwikkelingen? 'Mag' Oscar Wilde in 'The Picture of Dorian Gray' de griezelig-mysterieuze veranderingen in het portret als ook voor anderen zichtbaar voorstellen? In het algemeen: mag een kunstenaar alles of mag hij sommige dingen niet? O, wat zou ik nu dolgraag op staande voet een lang betoog, met redenen omkleed, hierover houden, maar zie, dat mag ik niet! Laat mij dan alleen nog vaststellen: als men zegt: 'dit mag de kunstenaar niet', dan bedoelt men eigenlijk 'dit

6!