Plattelandjes

van belicht. Waarheen dit alles in dé toekomst leiden moet? We weten het niet, alleen dat droefheid en verontwaardiging niets tegenhouden wat bezig is zich te ontwikkelen. En thans deze zware ernst maar weer op een stokje!

Het dansen - 'en welk dansen', vinden wij, ouderen en ouders! — zit de jongelui (velen althans) in de benen en in het bloed. Nooit vergeet ik de winteravond, toen Zeventien Jaar nog Bijna-Zeventien heette en voor vijf centen 'Snipe' heeft gehuurd om een kwartier met haar te dansen. Snipe is namelijk in zijn prille jeugd een winter op dansles geweest en beschouwt dat nog steeds als een vlek op zijn verleden, gruwelen zijn hem nu het rose blousje, de witte handschoenen, het zwartlakense opknoopbroekje. Maar het ging hem hier gelijk de juffrouw die Multatuli's Hagepreker een stoel verhuurde: "k Bin wel kattelieks, maar vaif centen, kaik!....' En Zeventien genoot, en al dansende en al zingende — want er was, och arme, niemand en niets om te begeleiden! - onderrichtte zij Snipe ernstig omtrent de nieuwste mondaine snufjes: men zegt tegenwoordig niet meer 'pardon' maar 'sorry' als men de dame op haar tenen trapt. Snipe dolle pret! Sorrie... Sorrie... gilde hij keer op keer alsof hij een hondje riep. Na een toegiftdans ter keuze van de werknemer - en Snipe koos de... Washington Post - werd de huurprijs gracieus uitbetaald, grinnikend in ontvangst genomen.

Zie, dat is toch wel een schamel surrogaat...

Maar in het voorjaar, u weet het, gaat alles open. Het water gaat weer open, de knoppen gaan open, de aarde gaat open, het menselijk hart gaat open en in dat algemeen opengaan gaat ook Hamdorff open... Dat is te zeggen... het oosters of Moors of weet ik hoe binnenplaatsje met de decoratieve appelbomen blijft voorlopig in zijn sinister isolement, maar binnen waar de schilderijen hangen, daar is het voortaan elke zondagmiddag 'dansende thee'. En nu gaan vele Larense moeders weer met hun halfwas-spruiten touwtjetrekken, dezen willen wel iedere week en genen vinden het eigenlijk hele

60