Plattelandjes

heeft beloofd, niet te ver te lopen, niet te lang te blijven, telkens om tijdig naar huis te komen.

Nu breken de gouden knoppen weer uit het donker voor de dag, in nacht en sneeuw herleeft het pretje van flauw getekend zwart-en-wit... oude Jan hoeft niet te zoeken, hij loopt sekuur, als in de klare dag door het verstorven sprookjesdorp.

Uit wijdopen deur valt de brede bundel licht over de vuilgetrapte sneeuw van het pad naar het hek, hoog uit donker blinken alle vlokken even in die lichte baan, dwarrelen lager en worden weer donker naar de grond, de bomen dichtbij, het witte veldje, glooiend naar de meidoornhaag - daar zijn de sporen van Matje's voeten, toen ze haastig aangelopen kwam - als wakker geschrikt in dit ontijdig licht... de kinderen staren uit de opening... hebben ze mij al gehoord. .. ja, daar komen ze, de warme harslucht stroomt uit hun haren, de reuk van het brandend beukenhout is in vleugen om ze heen... Zijn we er nu... zijn we er nu allen...? Lantaarns dansen aan... er wordt gelachen... geroepen... gevraagd... een beetje geplaagd om zoveel domheid, een beetje gehuild om zoveel angst... We zijn voltallig. Oude Jan en Matje verdwijnen door de meidoornhaag, zakken in het sneeuwen weitje neer, de lantaarns dansen over het nachtelijk blanke weg naar het donkere huurhuis toe - ze wilden van geen bedankjes horen, kruipen liever maar gauw weer in het warme bed, de rust is kort, de Kerst-mis vroeg! - nu zijn ze over, nu zijn ze binnen, want nu zijn de lichten gedoofd. En nu wordt ook van de bomen dichtbij , van het veldje en de dwarrelende vlokken - altijd andere - de gulden glans weer afgeroomd en ze vallen in hun dommel terug... daar de huisdeur zich sluit. Hoe licht en warm en geurig en goed, hoe blij is het alles, en veilig, midden in de witte, wijde verlatenheid...

3 9