Plattelandjes

Een kerstavontuur

Dat we van de boerderij na die zalige zomer geen afscheid-voorgoed konden nemen, zult u beter begrijpen, als ik u iets meer van dat heerlijk verblijf heb verteld. Er was dan, behalve de grote, grauwe deel, een reus van een kamer, de smalle ramen gekeerd naar 'Matje's wei', waar de kinderen kwamen om te spelen, de praatlusti-gen om te 'bomen', de leesgragen om rustig zich te verdiepen, elkeen had zijn eigen hoek en waar allen te zamen tot zich trok een haard-ruim als een heidense offerplaats, onder een schoorsteen, gapend, laag, zwart, die de vlammen zoog, zodat ze loeiden... en er was buiten een muurtje op het zuiden, waar in winterzon we ons stoofden als perziken in de mei... en er was overal, die winter, uitgestorven stilte in mist en damp, of zilverlichtende sneeuw, schier onbetreden rondom de boerenwoningen - de mensen daarbinnen immers in schemerdonker dommelend - maar doorkerfd van fietsensporen naar de onze toe, waar rondom het bliksemend beukenhout over literatuur en kunst en leven werd gesproken... en rondom de grote, ronde tafel in verhoogde levenslust met gescherpte honger gegeten.

Die kerstvakantie herinner ik mij als een der weinige met stilte en sneeuw onder lage, bedekte lucht, dat de geluiden wel opgesloten lijken binnen een stolp, tegelijk helderder en intiemer klinken in het zilverschemerig licht der korte, onbewogen dagen. Nooit eerder hadden we een kerstvakantie buiten doorgebracht en deze werd van een onvergetelijke heerlijkheid, ondanks, neen eigenlijk zelfs door dat angstig avontuur.

Die laatste duistere dag dan, waarvan de avond openbreekt als een bloem-van-licht, Kerstmis vooravond, had dringende noodzaak mij al vroeg uit de witte stilte van het winterslapend dorp naar de vrolijke, volle, groen-befestoende, rood-doorgloorde stad gehaald... wat later in dezelfde morgen was de trouwe Gooise even buiten Laren komen te buitelen en had zijn eigen spoor vernield, geen tram reed het verdere van die dag naar Blaricum en naar Hui

36