Plattelandjes

poesmooi en wij poesmooi en we hebben eerst koffie met room, koekjes erbij, uit de mooie kopjes en daarna stroopdikke en mierzoete frambozenlikeur uit glaasjes met gouden randjes en groene nopjes gehad. Vlekkeloos glom de bruingeverfde vloer, smetteloos was het rood-en-zwarte kleed, glimmend gewassen Matje's gezicht, sliknat gekruld Krelis' haren, en Em zo deftig en waardig met de kap, maar die avond voor het eerst hebben we toch om conversatie verlegen gezeten...

Wat zal men eraan doen? Het mondaine leven stelt zijn eisen... óók achter in Blaricum.

Matje en Electra

Is het u, o lezer, geopenbaard, dat er twee soorten van verwondering bestaan, twee manieren, meen ik, om zich te verwonderen: een wijze en een onwijze verwondering? De wijze verwondering - alle wijsheid, zegt Plato immers, komt van verwondering! - is die, welke zich gestadig over het ganse leven verwondert, de onwijze, welke zich over het dagelijkse helemaal niet en over het uitzonderlijke bovenmate verwondert. En daar de onwijze altijd wijzer dan de wijze meent te zijn, lacht hij de wijze uit. Om zijn jeugdige Wouter als intellect te tekenen, laat Multatuli hem zich over het 'vanzelfsprekende' verwonderen; hij vraagt, waarom de steen niet naar boven valt! En luidkeels lacht de schare. Zo'n gekke jongen om niet te weten dat het toch 'van-zelf-spreekt', dat de steen naar beneden valt. Moeder Pieterse schudt het hoofd: wat moet er worden van een jongen, die zulke domme vragen doet? Daar wij, gewone stervelingen, noch ook maar enigszins wijs, noch gelukkig ook helemaal onwijs zijn, verwonderen we ons nu eens op onwijze, dan weer op wijze manier. Maar meestal onwijs... zo vinden we het noorderlicht toch mysterieuzer dan een brandende kaars, en magnetisme mysterieuzer dan

32.