Plattelandjes

grond, naast een dommelig huisje, in een veldje fonkelend groen, een man die knollen op zijn wagen laadt. En de suikerboontjes tikken op de keitjes, springen kittig omhoog, klompjes bolderen, botsen tegen elkander op, rappe blauwe boezeroentjes gappen overal tegelijk, bedeesde, roze-paarse schortjes zijn net telkens te laat en de bruid lacht maar en strooit maar uit de volle schaal.

Het wordt later, reeds kantelde de dag de middagtop over en daalt langzaam naar de avond toe, de glorie van het licht verkwijnt, van waar ze gelegerd lagen, even verdreven door de zon, komen stilaan de vochtige misten weer op, trekken ze rondom nader... hoe stil is toch dit dorp met zijn donkere lage huizen en hoge hooistapels en hogere bomen, zijn weitjes in zon, zijn verscholen bongerdjes en soppige, kromme paadjes achter dampende boerenerven om, men kan er jaren wonen, zonder er de weg te weten en menend rechtstreeks heen te komen waar men wezen wil, ineens bemerken dat men voor de derde keer is heengedraaid rondom dezelfde boerderij... hoe ver is dit alles van het leven met zijn moeizaamheid en zijn mistroostigheid en zijn onzekerheid en zijn nijpende twijfel.

Binnen zitten ze in een blauwe vacht van blauwe pijpenrook, wachtend hun ordentelijk glaasje brandewijn met suiker. Maar in ons is de trek naar het laatste zoet van deze, misschien laatste zoete dag, te machtig. We danken voor de ontvangst en zij danken voor ons komen en we laten ze in hun lauwe vacht, lachend, mompelpra-tend, boven allen uit de stem van Ome Piet, zangerig en vol als een even geborsten klok.

Madame Etiquette

Men zegt, en terecht, dat nergens de etiquette zo scrupuleus wordt in acht genomen als bij de 'upper ten' en in 'de Jordaan'. Dat is ook wel verklaarbaar. Etiquette, de verzameling ceremonieel, waarin

2.8