Plattelandjes

voornamere verblijf - de twee koekjes lagen op elks schoteltje gereed, en de pastoor zelf komt hier even binnen met het sigarenkistje!

En nu gaan we een bredere gang door naar de hoofddeur en nu staan we plotseling buiten, buiten de pastorie, in de tuin van de pastorie, in de zachte zon, in de donzen mildheid van deze dag, die verbaasd is over haar eigen komen. Er bloeien nog paarse bloemen en er bloeien nog gele bloemen en we zijn ook verbaasd, stil-verbijsterd, omdat ze er nog zijn. De berkjes langs de weg pinkelen met honderden gouden knipoogjes en nooit van mijn leven zag ik in het veld rode kool zo mooi, dauwigpurper als druiven. Tussen de wijd zwierende zwarte rokken, die als klokken opstaan uit de grond, de lakense buizen dribbelen we langzaam, in processie, populieren links, populieren rechts, waarin het goud te sidderen hangt. Over een grauw-stenen muur lauriertakken als lange veren, goud-en-groen. Men krijgt trek in het lopen de handen op de buik te vouwen...

Ware ik nog, wat onze Jans placht te noemen, een 'vrije meid' geweest en hadde 'k mij tussen het aanwezig mansvolk een bruilofts-vrijer moeten nemen, zeker zou ik boven de zondagse jongens, blozend geschoren, met boordjes en colbertjes, Ome Piet gekozen hebben, oude-moeders broer en van hetzelfde felle ras. In zijn pak van langvergeten snit, zonder linnen, de zwarte doek flink om de hals gedraaid, de kop als uit een stevig stuk hout gesneden daar zelfbewust boven uit, aan de etenstafel onder de bloemguirlandes, is hij als een museumstuk representatief en boven het dommelige mompelen der anderen stijgt bijwijlen zijn stem, zangerig en vol, als een even geborsten klok.

Maar buiten joelt de dorpsjeugd, ongeduldig, één branie rinkelt aan de klink. De bruid moet eruit, de bruid moet suikertjes strooien! Willig lachend rijst ze overeind uit haar bebloemde stoel, en we lopen achter de bruidegom met zijn dikke sigaar, allemaal mee.

Open rinkt de deur, de wereld gaat open... een kleine zilverdoorschoten wereld, roodgoud omboord van lage bomen, op de voor

2-7