Plattelandjes

— eerlijk bekend: nog wel eens wat anders ook, van meer substantiële aard - met het gezin gedeeld. Daarom moesten we nu naar de kerk komen en naderhand mee thuis een broodje eten.

Dacht niet elkeen dat in die sombere orkaan de zomer eindelijk gewelddadig werd weggevoerd, voelde niet elk zich als met een barse duw de winter in de knuisten gedreven? Denk u dan de heerlijkheid van nog weer in de lauwte en de stilte door de brede laan, waar nu geen vreemdeling een voet meer zet, naar het andere dorp te gaan, het koppige kleine dorp, dat aan ons, met onze grootsteedse moderne deftigheid, niet wil worden vastgeplakt — 'Laorders bint geên mensen' meesmuilt het dikke, oude boerenwinkeliertje dat bonte lappen en blauwe baai verkoopt - door een donzen mist, die stellig straks de zon doorlaten zal, en tussen de goudgeel en rood en roestbruin geloverde bomen, de kijkjes over akkerglooiingen en verdere bomen en huizen verzonken in vochtige droom. En stilte, stilte, zoals zelfs in het stille Blaricum alleen de late herfst ze brengt en boven alle dagen enkel deze ene, die als verbaasd is over zijn eigen geboorte. Altijd als ik in Blaricum kom, zou ik er weer willen wonen, maar niet in een villa, in een van die oude boerderijen, langs het kerkpad geschaard, waar mens en dier tezamen wonen onder het ingezonken rieten dak, zilverig zwart van ouderdom, laag tegen hoge bomen, wier toppen wegdromen de ruimten in.

Te voet gekomen en dus wat laat, zijn we heel stil binnengetreden en hebben ons op een der achterste banken gezet. Een klein meisje met gelapt, rozig paars schortje, kijkt even van haar boekje op, schuin onderuit naar ons, maar de lipjes blijven prevelen. En daar, voorbij de lange, lege banken, voorbij die paar vooraan, waar de vrouwen knielen, de stijve kanten waaiertjes der witte kappen rechtstandig omhoog uit diep gebogen nek, in de halfboog waar het altaar staat, in schemerig kleurlicht van de hoge bonte ramen, in schemerig goudlicht van de lange, blanke kaarsen, waar de witte jongetjes bewegen, waar de zilveren belletjesklank afwisselt met donkere, gedragen stem, die langzaam plechtige dingen zingende