De klas van 12

IN DE KNOEI

„Maar dan,” opperde Marie een beetje benepen. „Dan komt het dadelijk uit. Want ik ben de enige, die er een acht voor heeft gehad.”

„Ja.... dan zou dat misschien uitkomen. Zou je het erg vinden? Jij komt er natuurlijk met een standje af en aan wie je hem geleend hebt, dat komt nooit uit, want ze heeft wel zes, zeven vijven voor die teen gegeven. En dan heb jij de hele school een enorme dienst bewezen, dan heb jij die valserik aan de kaak gesteld.”

„Ja....”

De algemene aandacht was nu op Marie Mol gevestigd en dat maakte haar, die toch al van nature zo bleu was, nog verlegener. Maar.... de hele school een enorme dienst bewijzen, zoals Door daar zei, hé, dat was toch wel iets erg moois. Dat zouden ze thuis toch óók wel vinden, vader en moeder, als ze ervan hoorden, als er narigheid van kwam.

„Een verrader te ontmaskeren! Denk eens aan!” drong Door, die zag dat ze veld won.

„Goed. Doe jullie dan maar zoals je wilt.”

Maar opnieuw kwam Anke tussen beide.

„Hoor eens, Door, we moeten het niet doen. Als jij nu met alle geweld je verontwaardiging wilt koelen in een anonieme brief....”

„Ze vindt het natuurlijk dol om lettertjes uit dc krant te knippen....” spotte Jeanne.

„Lekker vies smeren met lijm!” dikte Lea aan.

„Neen, maar zonder gekheid. Laten we in ’s hemels naam geen feiten noemen. Heus, als ze eenmaal aan het onderzoeken gaan en ze komen ons op het spoor, dan vallen we natuurlijk zó door de mand en dan heb je de poppen pas recht aan het dansen, voor Nel vooral! Dus Door, hou je opstel in de meest algemene termen....”

Door beloofde, dat ze het product vooraf zou laten lezen.

De volgende dag kwam ze er al mee aan. Ze hadden, vertelde ze, met hun allen thuis zitten knippen en plak-

57