De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

haar vreemd-glanzende ogen. Ze begreep ook de nadruk op „jij”. „Jij hebt nu toch alles hier gezien....’” dat bedoelde ze. En het verlangen was naar de school. De school, waar ze zo stil, als „een schimmetje”, haar eigen weggetje ging, aan niets meedeed, en die toch zoveel voor haar beduidde. Haar hele toekomst! Haar enige kans, hier uit dit milieu te komen, en de anderen te helpen. Het leek al vrij laat, toen Anke weer buiten kwam; een frisse wind was opgestoken, die hitte en stof verjoeg, overal wapperde het glanzend groen, overal geur

den vlier en rozen, en ineens voelde Anke de lust het water langs naar huis te gaan.

Als vloeibaar goud, wemelend en glijdend over aller-donkerst blauw, lag daar de brede stroom in de dalende middagzon. De wind blies de grote, blanke zeilen vol van de koersende, zwenkende, laverende zeilschepen, die zich voor de komende wedstrijd aan het oefenen waren. Roeibootjes schoten er tussendoor, lieten een glinsterend, rul-gulden spoor achter.

Geboeid bleef Anke aan de oever staan kijken. Ze dacht aan Tine. Arm „Schimmetje”. En hoe vreemd, tot gis-

40