De klas van 12

DE KERSEN EN HET SCHIMMETJE

op de trap, dat leerling en meester naar beneden kwamen. Door de smalle gang gingen de mannestem en de kinderstem in beurtpraat naar de voordeur toe, bleven daar nog even, dan viel de deur dicht en de vader kwam binnen. Een klein, mager, kaal-deftig en zorgelijk heertje met vriendelijke ogen, de ogen van de kleine jongen, maar doffer, als uitgeblust.

,,Zo, zo meisje, de kersenpartij afgelopen? Nogal naar de zin gehad? En heb je nu eens een vriendinnetje meegebracht?”

Zijn ogen vlogen door de kamer, en hun uitdrukking werd verdrietig. Altijd die ellendige rommel! En nu juist met zo’n wildvreemd meisje.

,,Pa.... Tine heeft haar pols gebroken!”

„Wat vertel je me daar nu, jongen?”

In één stap was hij bij zijn dochtertje.

„Mijn arm dierke, hoe is dat gekomen?”

„Bij ons in de tuin,” nam Anke weer het woord. „Maar vader zegt ■— dokter Van den Burg is mijn vader, ziet u — vader zegt, dat het gelukkig nogal goed is afgelopen. Vader zou dadelijk bericht aan dokter Sanders sturen....” „Mijn arm dierke....” herhaalde de vader, maar hij toonde terwijl met vriendelijke knikjes tegen Anke, dat hij evengoed naar haar luisterde. „En heb je veel pijn gehad?” „Och neen, pa.... het ging nogal....”

„Ja man, zo’n buitenkansje hadden we precies nog nodig!” En weer zuchtte de moeder, diep, met theatraal opgeslagen ogen.

Anke stond op.

„Ik moet nu naar huis. Ik zal het op school wel zeggen, Tine.”

„Ja.... zeg, dat het niets is... zeg, dat ik gauw terug kom.... over een paar dagen misschien al.... als dokter het goed vindt.... het is toch maar mijn linkerarm.... En toe, toe, zorg j ij dan, dat ik hier mijn huiswerk krijg, wil je?”

Ze leek nu ineens een beetje koortsig, haar wangen en haar lippen gloeiden, en Anke las een groot verlangen in

39