De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

De kleine jongen was weer helemaal bedaard, hij boog zich naar zijn zuster over en fluisterde haar iets in het oor. Tine lachte even en ging meteen wat verzitten, om de verbonden arm tegen zijn liefkozingen te vrijwaren. ,,Wat sta jij daar nu te fluisteren en te flikvlooien?” viel dan ineens weer de moeder uit. „Jij hoort in de kelder. Spektakel maken als pa boven zit les te geven. Ik zal je leren.”

„Hoe oud is je broertje?” vroeg Anke. Ze had zo’n medelijden met Tine!

„Zes jaar.”

„Zeg maar gerust: bijna zeven! Oud en wijs genoeg om te weten hoe hij zich gedragen moet.”

„Vooral met zo’n moeder,” dacht Anke. En weer was het alsof die zwijgende critiek te lezen stond op haar gezicht, want opnieuw keerde de moeder zich naar Tine. „En hoe is het nu eigenlijk precies gekomen?” Het klonk zo snauwerig, alsof Tine, inplaats van haar eigen pols, een kostbare vaas had gebroken. Ze wilde antwoord geven, maar haar lippen trilden. Anke zag ineens, dat ze op het punt stond in tranen uit te barsten en haastte zich voor haar te antwoorden. Ze deed zo goed mogelijk het relaas en legde vooral veel nadruk op Door Siegenbeek’s verdriet. Ze vertelde, dat Door met alle geweld Tine zelf had willen thuisbrengen, maar dat haar, Anke’s, vader dat had verboden. „Het zouden de lamme en de blinde zijn geweest,” lachte ze even. „Door was zelf zo van streek! Door Siegenbeek.... U kent haar misschien wel?” „Neen,” klonk het stroef. „Ik weet niets van die kinders.” En ineens begreep Anke héél veel. Ze begreep, dat de school hier in huis een twistpunt was, dat de moeder veel liever Tine thuis had gehouden, om dan zelf de hele dag op de canapé te liggen zuchten over haar mislukte „artistieke carrière” en over de domheid der mensen, die haar niet „mevrouw” wilden noemen. Zou „Schimmetje” zelf een willetje hebben, of hielp haar vader haar misschien? De piano zweeg. En even later bewees een stommelen

38