De klas van 12

DE KERSEN EN HET SCHIMMETJE

dat hun gonzen haast leek op bijengezoem, over het bemorste, slordige theeblad heen, azend op suikerkorrels, op zoete plasjes. Meedogenloos drong de zon door de stoffige ramen de kamer in en legde alles, wat daar kaal en armoedig en verwaarloosd was, open en bloot te kijk. Van boven kwam piano-klank, eentonige dreunen, door moeizaam-nadrukkelijke voetstappen begeleid en gesteund. Telkens bleef de spelende leerling horten en dan mompelde een doffe stem vermaningen. O, dacht Anke, dat is natuurlijk haar vader, die les zit te geven....

„Een hele schrik, voor u allemaal,” begon de moeder weer te praten.

„Och ja, mevrouw.... Het eerste ogenblik....”

Weer zag Anke ineens haar gezicht opklaren, net als daareven bij de deur, weer die onderzoekende blik op zich aericht.

„u is blijkbaar een jongedame van goeden huize,” begon ze dan op gemaakt-deftige, enigszins afgemeten toon. „U ziet het wezen door de schijn. Een burgerkind zou juffrouw tegen mij zeggen.” Ze bekeek eerst zichzelf, haar afgetrapte pantoffels, haar stoffige, gevlekte zwarte rok met gapend split, wierp dan een blik om zich heen en zei op theatrale toon: „In zó’n milieu...!”

Ze zuchtte diep en Anke wist niet wat ze zeggen moest; naar Tine durfde ze zelfs niet te kijken.

„Dat is een zegen in ons lieve Nederland,” praatte de moeder weer verder op dezelfde hoogdravende toon. „In Frankrijk is elke getrouwde vrouw „madame”, en in Engeland....” Ze zocht even, maar scheen het Engelse woord niet te kunnen vinden. „Nu ja, enfin.... in Engeland wordt ook niet dat idiote verschil oemaakt.... Ik ben zelf van heel goede, zelfs tamelijk oude familie.... mijn ouders hebben in mijn jeugd heel andere plannen met mij gehad, héél andere illusies.... ik heb Frans geleerd.... ik voor mij wilde liefst een artistieke carrière volgen.... maar ja...! Het leven loopt niet altijd zoals men zich dat droomt....” En opnieuw zuchtte ze.

37