De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

aan. Zijn kiel zat scheefgesjord, zijn kousen hingen in krinkels tot op zijn enkels neer. Hij wees naar de verbonden arm.

„Wat heb jij?”

Zijn stem klonk schor van het huilen.

De moeder was in een stoel bij het raam gaan zitten. „En vertel me nu asjeblieft eens eindelijk, wat er met je gebeurd is.”

Het klonk of Tine een misdaad had begaan. Maar ze hoorde het niet, ze had het broertje naar zich toe gehaald, trok met haar vrije hand zijn kiel terecht, zijn kousen omhoog.

„Laat die jongen nu asjeblieft maar gaan. Je hoeft me heus die bengel niet nog meer te bederven.”

„Tine heeft haar pols gebroken, mevrouw. Bij ons in de tuin is het gebeurd. Maar vader zegt....”

„Wie ben je dan eigenlijk?”

„Anke van den Burg, mevrouw. Dokter Van den Burg is mijn vader. Vader heeft de pols al gezet en verbonden.... en vader zou uw eigen dokter dadelijk bericht sturen....”

„Dat ontbrak er nog maar aan!” Ze liet zich achterover in haar stoel vallen en sloeg de ogen naar de zoldering. „Juist terwijl ik mezelf al dagen lang zo miserabel en geradbraakt voel. Hoe lang kan zo iets duren?”

„Zou dat haar eigen moeder zijn...?” ging het door Anke heen, en iets van die gedachte moest op haar gezicht te lezen staan, want plotseling wendde de vrouw zich naar Tine, die bleek van pijn en schaamte op haar stoel zat, de ogen half dicht tegen het meedogenloos op de naakte, stoffige ramen blikkerend licht.

„Heb je veel pijn gehad?”

„Och neen, moe, het ging nogal. En het is mijn linker arm. Met mijn rechter kan ik toch altijd nog van alles doen. En over een paar weken is het weer helemaal in orde. Heus....”

Ze zwegen even. Vliegen zwermden in zó grote menigte,

36