De klas van 12

DE KERSEN EN HET SCHIMMETJE

,,’t Is nogal losgelopen en de ergste pijn heb je nu al achter de rug,” troostte de dokter. „Ik zal onmiddellijk naar je eigen dokter bericht sturen.”

„En naar je huis, dat je hier kalmpjes blijft eten,” voegde mevrouw erbij.

Een uitdrukking van angst verscheen op het plotseling weer verbleekte gezicht.

„O neen, mevrouw, maar dat kan onmogelijk. Dank u wel. Ik moet naar huis, nu dadelijk zelfs. Ik ben al veel te laat. Moeder zal niet weten waar ik blijf.”

Geen verdere overreding baatte en Anke was verbaasd over de standvastigheid, waarmee „Schimmetje” op haar stuk bleef staan. Ze wilde zelfs niet, dat er een rijtuig zou komen en aanvaardde niet dan na een zenuwachtig verzet Anke’s geleide.

Op straat begon ze dadelijk zo gejaagd te stappen, dat Anke haar herhaaldelijk moest remmen.

„Vader heeft gezegd, dat we langzaam moesten lopen.” En bij zichzelf dacht Anke: „Wat heeft ze toch? Ze zal warempel niet bang zijn voor een standje, als ze te laat komt met een gebroken pols? Dan zouden die ouders wel beulen moeten zijn.”

Voorbij de sluis sloegen ze ai gauw een zijweg in, en daarna een stille, zonnige zijstraat, die nog maar kort geleden tussen de weilanden en tuinderijen was aangelegd en waarvan nog maar enkele huizen waren voltooid. De rest stond er als gebroken en vergeten speelgoed in de Zondagmiddag-zon. Tine was nu niet meer te houden, Anke hield haar met de grootste moeite bij. Ze liepen door een gebroken, verveloos houten hekje een tuintje in, dat wel een miniatuur-zandwoestijn leek, een zandwoestijn zonder oase....

„Hier zijn we er.... en dank je wel hoor, dank je wel voor het thuisbrengen.”

Het klonk zó gejaagd, zó dringend, alsof ze Anke weg wilde hebben. Maar Anke bleef. Als die ouders werkelijk zulke ellendelingen waren, dan zou zij.... maar neen, dat

34