De klas van 12

DE KERSEN EN HET SCHIMMETJE

beerde zich op te richten, maar met een gesmoorde pijnkreet weer terugzonk op de grond. Anke en Lien hadden even stijf van schrik gestaan, maar nu waren ze al bij Tine en bogen zich over haar heen en overlegden hoe haar aan te vatten om haar voorzichtig overeind te helpen.

„Roep liever je vader,” raadde Anna practisch.

„Raak jullie me asjeblieft niet aan,” fluisterde Tine. „Ik geloof zeker, dat ik iets gebroken heb.”

Nel van Zanten, Marie Mol en Eva Schaap waren inmiddels doende de huilende Door te troosten.

„Ze riep immers zelf „hoger”,” ijverde Lea. „Het is toch niet alleen jouw schuld.”

„Jawel, het is wel mijn schuld; ik ben ermee begonnen. Ik heb haar aan de gang gemaakt.”

Maar daar was dokter Van den Burg gelukkig al. „Allemaal uit de weg en allemaal mond houden,” commandeerde hij en knielde bij Tine in het gras. Angstig, stil stonden ze om hem heen, en in die gespannen stilte begon plotseling in een hoge, zonvergulde populier een vogel luidkeels te zingen.

Even later rees de dokter overeind, rood van het bukken. „Pols gebroken,” zei hij kortaf.

Elij hielp haar vlug op de been. Doodsbleek stond ze daar, met verfrommelde kleren, stoffige kousen, het voorhoofd bepareld van zweet.

„Je hebt je flink gehouden.”

Haastig kwam mevrouw uit de veranda de tuin in.

„Is het heel erg?”

„Neen, neen, het valt nog wel mee. Toe meisjes, eten jullie nu nog wat kersen voor de schrik, terwijl ik deze jongedame verder help.”

Maar de ware lust ontbrak, verslagen namen ze afscheid en slopen heen.

Een kwartier later was de pols gezet en verbonden, de vermoeide arm stevig in een doek gespeld. Een glas port had weer wat kleur gebracht op de bleke wangen.

De Klas 3