De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

„Mogen we touwspringen?” stelde Nel van Zanten vol geestdrift voor. Ze had er pas op gymnastiek een prijs mee behaald.

Even weifelde mevrouw.

„Is het niet gevaarlijk...?”

Algemeen gelach.

„Niet te warm?”

„Je rust zo’n poos tussen twee sprongen.”

Een lang touw werd te voorschijn gehaald en ze begonnen maar dadelijk met een hoogte van een halve Meter. Lager was kinderspel.

„.Voorzichtig, maar, meiskes.”

Ze keken op. Waar kwam die zware stem vandaan? De dokter was in de veranda gekomen en liep nu de trapjes af.

„Wat een paradijs is het hier!”

„Even een glas limonade voor je klaar maken?” Samen met zijn vrouw verdween hij weer de schemerige tuinkamer in.

En even later gebeurde het....

Een papr maal al had Door vlak voor de voeten van Tine Maas, die niet durfde, het touw op het laatste ogenblik met een ruk in de hoogte getrokken en beide keren was het goed gegaan —-, Tine was wel geschrokken, maar had toch de sprong gewaagd en het was gelukt. Ze begon er zelfs plezier in te krijgen —, een kleurtje verscheen op haar bleke wangen. Daar kwam ze weer aan en riep het nu zelf al: „Hoger!”

O ■—, was op dat ogenblik maar, dacht Anke naderhand, het touw haar uit de vuist gesleurd, maar ze hield het juist zo akelig stevig, toen Door Siegenbeek het met een vaart in de hoogte rukte —•, en Tine sprong, maar ze haakte en viel met een smak.... en bleef kreunend liggen, half over het grintpad, maar haar gezicht en haar bovenlijf gelukkig in het koele gras.

De meesten gilden luider dan het slachtoffer zelf, dat maar stil lag en kreunde, de ogen gesloten, even pro-