De klas van 12

DE KERSEN EN HET SCHIMMETJE

beweeglijke figuren sponnen. Goud en gebloemd praalden schalen en bordjes, met kamperfoelieranken losjes erlangs gewonden.

Opgetogen liepen de meisjes om de tafel heen. Door Siegenbeek bewonderde kinderlijk de mooie bordjes, ze waren allemaal verschillend, het ene met perziken, een ander met peren, een derde met abrikozen beschilderd. .,Wat een prachtig fruitservies, mevrouw. Zo iets zou moeder ook leuk vinden.” Het laatste was eigenlijk meer tot Nel gericht.

„We hebben ze thuis bijna precies zo,” vertelde Leida, „Alleen onze gouden randen zijn breder.”

„Dat is dan prettig voor jullie.”

Anna Doezer, rug tegen de muur, schrift op de ene opgetrokken knie, hielp Marie gauw even op weg met een moeilijke zinsontleding.

„Waar je je druk om maakt, op een zomerse Zondag!” spotte Gientje. „Geef haar het schrift mee naar huis.” „Neen, want daar leert ze niets van.”

Marie Mol zuchtte.

Gientje streek haar blonde krullen van haar blanke, gladde voorhoofd af. Met dat blonde haar, een vlekkeloos perzikteint en tintelende blauwe ogen was ze de mooiste uit de klas. Maar ze was er niet bijzonder ijdel om, ze gaf er zich maar zelden rekenschap van. Ze vond eigenlijk het hele leven meestal een beetje vervelend en zeurig en saai....

„Ha, daar komen de kersen.”

Tussen zich in sjouwden Lize en Job de koetsier de volle mand naderbij, snel werden de schalen gevuld, iedereen schikte aan tafel en het koele zoete sap verkwikte overvloedig de warme, aldoor babbelende monden.

Maar na een poos gingen al trager de handen naar de weer en nog eens weer opnieuw gevulde schalen, tot mevrouw voorstelde:

„Als we nu eens een pauze hielden, en een spelletje deden, met een glaasje limonade voor de variatie?”

31