De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

een jaar student, terwijl Emmy pas sinds verleden week de zeventien had bereikt. Bovendien, „maar een kostschoolmeisje”! Sinds het vorig jaar ging ze in Lausanne op kostschool, ze was nu voor de Pinkstervacantie overgekomen en meteen haar verjaardag blijven vieren.

Met een nuffig gebaartje koos ze nu zelf ook nog een lokkende, rijpe kers van de schaal, zoog hem langzaam uit tussen haar dunne, gespitste lippen, en legde het steeltje op haar bord.

„Eigenlijk zonde dat die malle schapen nu vanmiddag onze heerlijke kersen van oom Coen komen opeten. Ik blijf erbij, moeder, ik vind het vreselijk overdreven van u. Een glas limonade met een koekje had even goed gekund, als u dan met alle geweld die hele bende hier wilde hebben.”

„Dat heb je, geloof ik, al een paar keer eerder gezegd,” kwam de moeder een beetje koel en Emmy zweeg met een gepikeerd schouderophalen.

Anke stond op het punt iets te zeggen, maar bedacht zich, ook Frits keek alsof hij nog wat te berde had willen brengen, maar deed er eveneens het zwijgen toe.

„Nog koffie, vader?”

Met een knik schoof dokter Van den Burg zijn kopje bij en Anke maakte de koffie klaar.

„Wat ga jij doen vanmiddag, Frits?” informeerde Emmy. „Ik? Misschien eerst wat cricketten, en dan in elk geval zeilen. Trainen voor de wedstrijd. Met Herbert Aben en met Jules de Koo.”

„Als jullie niet te ver gaat en niet van plan bent er nu al een race van te maken, zou ik wel mee kunnen gaan zeilen.”

De genadige toon van het voorstel ontlokte Frits een spottende buiging.

„Niets zal ons aangenamer zijn. Hij had trouwens al naar je gevraagd. Of je niet eens een keertje mee kwam.” „Wie.... wie heeft naar me gevraagd?” vroeg Emmy gretig.

22