De verlatene

״Derlui kinderen kommen der an!" waarschuwde de weduwe, 't buurtje afoogend.

״Nou, ze maggen 't hooren, de smaussies," kwam de ander, gebelgd. ״Wat motte zullie met redijs? Me man is d'r dol op. 'k Wil de boer ommers geven wat ie vraagt!"

De kinderen kwamen dichterbij, met z'n vieren, twee jongens en twee meisjes. Onder 't zure toekijken van juffrouw Wiedemans ging ze de groenboer een paar stappen tegemoet, 't bosje radijs in de hand, en 't kleinste meisje sprak hij toe:

״Wil je 't meenemen voor je moe? 't Is besteld. Zeg maar dat de centen wel terechtkomen."

't Kind, gewillig, pakte 't bosje aan, maar haar zusje, een paar jaar ouder, vroeg, een beetje bits: ״Had 't niet effe angereikt kennen worden?" Terwijl de groenboer zich verontschuldigde, slaakte juffrouw Wiedemans een minachtend keelgeluid en halfluid tegen den boer zei ze: ״Wat een praats hèt dat Jodenkind!" 't Meisje keek haar aan met felle oogen, maar antwoordde niet. De kinderen wilden nu doorloopen, maar juffrouw Wiedemans wendde zich tot 't jongste jongetje en zei, valsch-zoetsappig:

״Ben die redijssies nou werachies voor jullie geloof? Grut.... en wat doene jullie daar dan mee?"

״Op den seiderschotel," flapte 't kleine meisje uit. 't Jongste broertje keek haar donker aan, stompte haar tegen den arm.

״O, mag ze 't niet zeggen?" treiterde juffrouw Wiedemans. ״Is et soms een geheim? 't Is me een raar gelooffie, dat van jullie. Weet je 't nou?"

״Gaat 't u wat an?" bitste ineens de kleine jongen, met felle oogen.

De groote trok 'm aan z'n mouw, suste zachtjes: ״Kom nou zeg, la-we liever doorgaan." Juffrouw Wiedemans stond even onthutst, met nij

7