De verlatene

Maar de Opperrabbijn keek soezerig voor zich uit, en gaapte, achter zijn hand. De zonen van Jacob waren blijkbaar vergeten, want nu vroeg hij 't kind, voortdurend met dezelfde gedempte, lustelooze stem, de namen van de Joodsche maanden en 't meisje oplevend, dreunde zonder haperen het ״Nisan, Ij ar, Siwan, Tammoez" af.

Daarmee was 't voldoende, 't brille jongetje kwam aan de beurt, beantwoordde geen enkele vraag en ging half huilend naar z'n bank terug. Ten slotte moest de derde eerste-klasser onder 't mes en mocht het drietal, na handjes geven aan den Opperrabbijn en aan de commissie en aan den Rebbe, naar huis. Om vier uur moesten ze terugkomen en wie verhoogd was, zou een kom chocola met een bolus krijgen.

Zoodra achter de verdwenen kinders de deur was gesloten, kwam er roering van angstig verwachten in de tweede klasse. Roosje, met een vuurroode kleur, zat al schuifelend en kuchend den Opperrabbijn strak aan te kijken, om zijn aandacht te trekken. Ze wist haar zaakjes prompt en haakte naar de eerste beurt. Ze had den naam van een erg vluggertje en voelde dus een zeker recht om 't eerst ondervraagd te worden.

Maar de zusjes Izaks gingen haar voor; de eene moest de onderdeelen van de schepping opnoemen, 't kind was dood-verlegen en sloeg de zon en de maan zoo maar over. Ook liet ze vóór de zee, de boomen en de planten het tam-, wild-, en kruipend gedierte ter wereld komen. Roosje die scherp toeluisterde, verbeterde dan telkens die fouten overluid, zoodat de Rebbe voortdurend wenkte, dat ze zich stil zou houden. 't Kind was echter te opgewonden om zich te bedwingen en toen Betje Izaks, in de war met den tachtigjarigen oorlog, waarvan ze pas op school had gehoord, op een toon van overtuiging beweerde, dat de Joden tachtig jaren in de woestijn hadden gezworven,

65