De verlatene

Vet uit den schoenwinkel, een mooi, zwart Jodinnetje met een damesachtig bloesje over de al even-welvende borst. Daantje zat achter haar tusschen Moos Meijer, rossig joggie met pap wangen, en Levie Har-togs, die in een uitdragerij woonde, altijd stonk, al was-ie pas gewasschen en groote kale plekken in z'n grauw-blond haar had, weswege de jongens gewoon waren hem ״parg" te schelden.

In de derde „klas" zat Esther, stijf nuffig tusschen Rachel Meijer, van wie ze geen notitie verkoos te nemen, en Mietje de Vries, Rachels nichtje, die geen ouders meer had en bij hen inwoonde.

Roosje hoorde in de tweede, die zat dus haast achteraan, een héél eind weg. Ze smoezelde dadelijk met de zusjes Izaks en vergeleek het tresband op hun wijnroode jurken met het hare op de blauwe.

Twee joggies, waarvan een scheel zag en de ander op een klein, bleek neusje een veel te grooten bril droeg en een meisje met een nesterig gezichtje en oogen als glimmende gitten, waren de bevolking van de eerste klas.

De Rebbe had het nu heel druk met de schoolcommissie, voor wie terzij van de banken een rijtje stoelen met verschoten groen-trijpen zittingen klaar stond. De met rood fluweel bekleedde leunstoel vóór de banken, was voor den Opperrabijn bestemd. En de twee kinderen van de hoogste klas, die examen moesten doen voor hun getuigschrift, keken voortdurend naar dien leegen stoel met strakke oogen van ontzag.

De Rebbe, die zonder ophouden manoeuvreerde met zijn zakdoek, gaf maar zijn halve aandacht aan wat Leefsman stond te betoogen over de „parsje" van zijn zoon Jozef, die gauw Barmitswo zou wezen. Ongedurig beluisterde hij ieder geluid, dat van de straat af doordrong in 't grijze lokaal. En op eenmaal schoot hij naar de deur, de heeren waren juist gaan zitten, de kinderen voelden allemaal een schokje, ze hielden

63