De verlatene

z'n drieën. Jozef stond in den winkel, waar het nog stonk naar de opgewarmde kool van gisteren. Hij droeg een vermaakt vest van vader met een ouder -wetsch boordje en zag er uit of hij zestien was. Sinds hij van school af en in de zaak was, ging hij nogal eens mee met vader, om den ״handel" te leeren, naar een groot magazijn in de Amsterdamsche Jodenbuurt, waarvan ze hun waren betrokken. En vader vond, dat hij er voor die gelegenheden wat mannelijk moest uitzien.

„Wat kan 't je schelen?" zei hij tot Daan, zachtjes, „over een uurtje ben je van alles af."

Maar het gezicht van z'n broertje bleef strak en ontstemd.

Esther genoot er van met haar knappen broer te loopen, die op de Burgerschool was en nommer één zat in z'n klas.

In de breede Heerenstraat, aan 't eind waarvan 't schooltje stond, ontmoetten ze twee jongens uit Daans klas. Ze groetten met achtelooze tikjes aan hun petten, door Daan met stijven knik beantwoord, maar Esther straalde van trots en voldaanheid en ze hoopte hevig, dat ze nog meer jongens of meisjes uit Daans klas te aren zouden komen.

Even een schokje. In de verte kwamen Else en Henk van den burgemeester. Sinds ze hem in z'n eigen huis had gezien, was Esther den jongen niet anders dan met anderen tegengekomen. Zouden ze haar nu herkennen, haar groeten? Van verre bewonderde ze al Else's lichtgrijzen wintermantel van dure, ruige stof en haar vilthoed van dezelfde kleur, met lichtblauw-satijnen strikken.

Daar kwamen ze, al dichterbij, ze moesten hen al gezien hebben. Maar jammer! Even voordat ze elkaar voorbijgingen, trok Else haar broertje mee tot voor een snoepwinkel op den hoek van een zijstraat. Esther loerde hardnekkig dien kant uit, zoodat Daan liaar

61