De verlatene

hoe ze sprak, terwijl ze niet eens wist, dat hij Loesje eenigszins van nabij kende en zeker dacht, dat hij den heelen dag in school niets te doen had dan precies na te gaan, wat iedereen deed of zei!

Altijd dat gezanik van die Esther! Als ze geweten had, dat hij Loesje kende, dat hij natuurlijk door haar toedoen bij Hein was gevraagd, zou hij heele-maal geen rust hebben gehad. Gedreind en gedwongen zou ze hebben, om mee te mogen, tot hij het beu was geweest, om zelf te gaan. 't Was maar goed dat hij niets had verteld, nu zou ze tenminste geen schik hebben, dat alles in 't water viel.

Niemand in de kamer zei een woord. Moeder stopte, jachtig en snel ademend, de eene kous na de andere. Steeds blikte ze soms naar den vader, die met toornig gezicht in de krant las. Jozef las ook, 't winkelbelletje bleef stil, in deze winteravondkou kwamen er geen klanten. De meisjes waren op een wenk van haar moeder al naar bed gegaan.

En Daantje voelde nu pas, aan zijn teleurstelling, hoe hij zich op de uitnoodiging van Hein Bonien had verheugd.

Hoe prettig hij 't zou hebben gevonden, eens te praten met andere kinderen dan met die van 't Jodenschool, hoe zeer vooral hij zich tot Loesje voelde aangetrokken.

Op school was hij altijd eenzaam, al waren de jongens hun laffe plagerijen van den eersten tijd wel moê. Neen, hij zou niet vergeten, dat hij 'n Jood was! Bertus Wiedemans herinnerde er hem wel aan, als hij hem najauwde met ״näh" en dwazelijk verdraaide Joodsche woorden, waarmee hij, laf vleiend rijkeren en grooteren, die vermaakte, en de gymnastiek-leeraar noemde hem nooit anders dan „Joodje" en behandelde hem met voortdurende kleinachting, omdat hij niet sterk was en duizelig werd bij de werktuig-oefeningen, zoodat ze altijd mislukten en hij ze,

57