De verlatene

daar alle dagen van zes tot zeven heengaat, precies als de andere kinderen uit de kille!"

„En zijn huiswerk?" waagde de moeder, schuchter.

Maar nu keerde vaders woede zich tot haar, zijn stem klom, hortte in drift.

„Zijn huiswerk? Dan maakt-ie géén huiswerk. Dan gaat-ie voor mijn part van die vervloekte school af. Heeft-ie mij gevraagd om daar examen voor te doen? Maar als ik 'm eraf wil nemen, dan gaat-ie deraf." Tegen Daantje weer, „dan ga jij deraf, versta je? En als je met geweld leeren wilt, dan moet je maar naar 't Seminarium, dan kan je Rebbe worden. En als je daar geen zin in hebt, dan word je maar loopjongen bij Meijer, den slager. Wou jij vergeten, dat je een Jood bent?"

„Nee," antwoordde de jongen, bitter en stug, „dat vergeet ik niet. Daar zorgen ze allemaal wel voor, dat ik 't niet vergeet."

„Geen kéér verzuim je in 't vervolg het Joodsche school, verstaan?"

„Jawel...., dat uurtje kan er ook nog wel bij. Werk genoeg anders."

Hij bukte zich weer over z'n boek. De zaak was afgedaan. Zondag zou hij naar de inspectie moeten. Gisteren op school had Hein Bonten, uit de vierde klas, hem gevraagd of hij Zondag zijn duiven en zijn konijnen eens wou komen zien. Hij wist, dat hij die uitnoodiging te danken had aan Loesje, met wie hij, sinds den middag der rapporten-uitdeeling, toen ze hem in de gang had aangesproken, nog wel eens een enkel woord, en dagelijks vriendelijke groeten wisselde. Hij had nog niets van die uitnoodiging verteld, want hij wist, dat Esther zaniken zou om meegenomen te worden. Zij schimpte genoeg op Loesje Bonten, die ze een trotsch, akelig nest noemde, maar niettemin zeurde ze hem voortdurend aan z'n hoofd, wou ze alles van Loesje weten, hoe ze gekleed was,

56