De verlatene

school ging — een zacht-zonnige Septemberdag was het, met reuk van overrijp boomenloof in de lucht — vonden ze allemaal, dat hij er echt-deftig uitzag!

Esther, al lang weer goed, had hem dolgraag naar school willen brengen, om te zien, welken indruk hij maken zou, maar Daan verkoos alleen te gaan. Hij leek kalm en onverschillig, maar z'n hart bonsde, en z'n handen beefden. Het was een groote dag. Hij voelde het wel, over een uur, een half uur, dan zou 't beslist wezen of de vijf jaren op die school gelukkige of diep rampzalige zouden zijn. En terwijl hij z'n boterham met moeite propte door z'n droge keel, hoopte hij op een goed teeken. Want al zou hij niemand iets vragen, hij wilde liever gelukkig zijn dan ongelukkig en hij wilde het niemand bekennen, maar hij hunkerde er naar, op die nieuwe school een vriendje te vinden.

Van klein kind af had hij zonder dat iemand 't wist allerlei goede en slechte teekens uitgedacht, 'n Witte vlinder, die voor hem uitvloog, goed teeken; een puntige steen op z'n weg, slecht teeken; 'n huilend kind in een huis, dat hij voorbijging, slecht teeken; witte wolken met gouden randen, goede teekens; met grauwe, slechte....

Maar op weg naar de nieuwe school, dacht de jongen aan geen goede en slechte teekens meer. Hij dacht er over hoe de jongens hem zouden ontvangen en of ze 't al zouden weten, dat hij voor niks schoolging .... en of ze daarom, en om dat andere.... met hem zouden willen omgaan....

Zachte wind bestreelde het bijkans uitgeleefde loof van de boomen, waaronder hij voortliep. Daarom-hoog was de lucht klaar-blauw; de witte duiven van juffrouw Wiedemans baadden zich in den zonneglans, terwijl ze weelderig wiegden heen en weer op hun breed-gespreide vlerken.

De jongen voelde zich blij en hoopvol, terwijl hij

47