De verlatene

En hoe heerlijk geurde het overal, van rozen, die kleurig prijkten in slanke, voorname vazen en waarvan ze nog een perkvol zag bloeien in den tuin. 't Kind, half-luid ademend in ontzag, met roode wangen en de handen krampachtig om de leuningen van het stoeltje, waarin ze ternauw durfde zitten, keek nu nieuwsgierig dien grooten tuin in. Achter, in 't priëel, meende ze iets wits te zien bewegen, en goed toekijkend, ontwaarde ze duidelijk een jongen en een meisje, die daar zeker aan 't spelen waren.

״Else en Henk" dacht ze — want door vorschen en vragen wist ze de namen van al die kinderen, die van haar nooit eenige notitie namen — ״kwamen ze maar hier." Naar hen toegaan den tuin in, zou ze voor niets ter wereld gedurfd hebben. Het bleef stil, maar van binnen uit hoorde ze murmelend spreken, de burgemeester praatte nu zeker met mevrouw over den brief, dien ze was komen brengen. Dat gaf haar met het gevoel, dat ze hier toch in zekeren zin hóórde en voor het oogenblik récht had er te wezen, wat meer moed. Ze waagde nu een blik naar binnen, maar daar was het schemerig; zeker hingen de roomkleurige gordijnen neer. 't Kind zag alleen een grooten spiegel blinken en 't wit van piano-toetsen.

Ze schrok op. Terwijl ze met overgegeven aandacht naar binnen had gekeken, was door een andere deur de burgemeester in de serre gekomen en mevrouw vlak achter hem. Als vanzelf rees 't meisje overeind.

De burgemeester hield een witten brief bij een punt in de hand, hij zette z'n gouden lorgnet af en bekeek haar vriendelijk. Hij droeg een lichtgrijs zo-merpak en over zijn ronden buik een roodgespikkeld wit vest. Z'n zwaren, grijzen snor vond Esther 'f deftigst van al.

40