De verlatene

maar vader zei het nu al uit zichzelf met een booze stem, de woorden afknappend, dat de ״kwajongen" een domme fout had gemaakt in z'n parsje!

Jozefs lippen beefden en hij verbleekte nog killer onder die harde woorden. En moeder, schuchter, vroeg wat de fout was.

„Er stond chéref, hij las chöuref," antwoordde de vader, grimmig-kort. Hij sneed nu een punt brood, de „moutse" af, brak 't in evenveel stukjes als er tafelgenooten waren, doopte ze in zout en reikte ze rond. De kinderen prevelden hun gebed en aten het droge brokje.

„Chéref.... Chöuref," dacht onderwijl de moeder. Zij kon het niet erg vinden, en schrok van haar lichtvaardigheid en deed haar best, het wèl erg te vinden.

„Vielen ze in?"

„Nèe, ze zullen niét invallen," zei met hoonenden nadruk de vader. „Ze zitten d'r ommers op te wachten. Me hééle dag is vergald."

De zusjes zwegen, keken naar Jozef, overtuigd, dat die iets vreeselijks had gedaan, en vaag-boos op hem, omdat hij den „Barmitswo-dag", den dag van taartjes-eten en visite ontvangen, door zijn schuld bedierf. En de feest-jongen hield z'n oogen neer op z'n onaangeroerde boterham en kampte met de tranen, die hij niet toonen wou. Z'n moeder aanzien dorst hij niet. Een vage bitterheid steeg in hem op, omdat hem die vergissing zoo zwaar werd aangerekend. Midden in de sjoel te staan „laajenen" overluid, daar spraken ze over alsof 't maar niets was!

Maar ook was hij bedroefd om wat vader gezegd had van zijn bedorven dag en hij nam zich voor, hem na het ontbijt om vergeving te vragen, ook al voelde hij geen schuld.

Daantje at zwijgend zijn boterham met kaas. Zijn

34