De verlatene

gedachten waren bij het laatste bezoek van den Rebbe een paar dagen geleden. Hij was erbij geweest, hoe de Rebbe zijn broer had toegesproken, hem had gewezen op de plichten van den Joodschen man, op de algeheele verantwoordelijkheid voor eigen daden, welke aanving op den dag van zijn Barmitswo!

״Joodsche plichten," trouw aan het Geloof," ״man-worden,".... dat alles had hij gehoord én dat was immers de zin van een Barmitswo-dag? Hoe konden ze dan drukte maken om één ongelukkig foutje in de ״parsje!"

VII

Esther stond voor den spiegel en zette heur hoed op, een klein, bruin stroohoedje met donkerblauw omgestrikt lint, waarvan ze wist, dat het haar heel aardig stond. Zorgvuldig schikte en ordende ze de donkere krullen, ze wegtrekkend aan weerszijden uit 't zwarte elastiekje, dat haar spande onder de ronde kin tot ze als een weelderige omlijsting waren aan weerszijden van haar matbleek gezichtje. Klaar glansden daarin de groote grijsbruine oogen, en zich spiegelend neuriede ze blij, den rooden, iets te groo-ten mond half geopend. Ze droeg haar daagsche jurk met de zwarte moppen, maar een stijf-gesteven kanten kraagje lag nu feestelijk rondom haar halsje en over haar schoudertjes. De simpele eenvoud van het vale bessensapkleurige jurkje was nu heelemaal opgefleurd en het kind vond dan zichzelf, dat ze geleek op de rijke kinderen uit de Parkstraat.

Ze voelde zich blij en trotsch, ze ging naar een dier voorname huizen toe, naar het allervoornaamste, dat van den burgemeester! De burgemeester was van adel, een jonkheer, hij droeg twee namen. Het kind

35