De verlatene

besplunje — tusschen de schunnige karren en de vaal-gekleede lieden bij den weg. De klompenkin-dertjes en de buurvrouwen keken allemaal den man en de twee jongens achterna, en Esther die 't zag, was eventjes trotsch op haar vader, dien ze nu deftig vond met z'n baard en z'n lange zwarte jas en z'n hoogen hoed en op haar keurig-gekleeden broer, die in z'n nieuwgrijs pakje en lichtblauw dasje vandaag aangenomen was.

Maar Moeder tuurde angstig de komenden tegemoet. Ze had een warmen huiver door haar knieën gevoeld en dan een rillende kilte over haar gezicht. Vader keek star voor zich uit en Jozef had haar niet toegewuifd. O .. . de schande ... de schande . ..!

Jozef moest een fout hebben gemaakt in z'n ״parsje" ..., misschien wel méér dan één .. Nu waren ze er... en moeders oogen ondervroegen... Maar vaders blik zei niets en hij sprak alleen, met een strenge, koude stem ...

„Naar binnen...."

Ze gingen allemaal naar binnen, de zusjes óók, ineenen stil om die kille aankomst en die strenge stem. Moeders bleeke gezicht was vertrokken van angst.

In de kamer achter den winkel was de tafel gedekt met stapels boterhammen en krentenbrood en koek en kaas. Links van vaders bord stond het glas en het fleschje wijn, waarmee het Sabathontbijt gewijd zou worden, rechts de beide sabathbrooden onder het gehaakte moutsekleedje. Zwijgend schikten ze om de tafel. De reseda geurde uit de aarden vaas, die op 't spiegelcabinetje stond, en de zon scheen door de blauw-blanke vitragetjes. Maar Jozef, „de barmitswo-jongen", zag er zóó witjes en benepen uit in z'n nieuw grijs pakje en lichtblauw dasje onder zijn stijf boordje, dat de moeder tranen in haar keel voelde kroppen. Ze dorst nog niets vragen,

33