De verlatene

en de lage wielen krakkerden over de straatsteenen. Voor de weduwe Punt, die nog in de familie was, stond hij stil, en een oogenblik later klonk de ״Valse des Patineurs" in een langgerekt jammertempo, terwijl Jan Stap al draaiend met forsche rukken onverschillig voor zich uitkeek en wat omhoog riep naar een man met een blauw boezeroen en een grijzen kop, die in 't zonnetje voor het open zolderraam zat te timmeren.

Roosje, die uitturend wat kleine meisjes zag dansen rondom de jengelende muziekkast, wou 't stoepje af en er naar toe.

Maar Esther, driftig, hield 't kind terug en verweet haar met sputterig-snel praten dat ze altijd bij 't schorum ging en 't nog een eer scheen te vinden als ze met haar spelen wouën. En Roosje ging aan 't grienen, zooals ze gewoon was te doen, wanneer ze tegengesproken werd of haar zin niet kreeg.

״Jij hebt heelemaal geen vriendinnetjes, met jou wil niemand..."

״Ik wil niet met zullie," bitste Esther... ״'k zou je danken... die rèmmel hier uit 't straatje."

״Nou... en ik wel," dreinde Roosje, ״ik ben liever met zullie dan altijd alleen."

״Omdat je ... omdat je 'n .. . een mispunt bent", wond de andere zich op.

Maar de moeder, op wier pogen tot zacht sussen de kinderen in haar drift geen acht sloegen, werd nu boos. Ze verbood Roosje met haar nieuwe blauwe matrozenjurk op straat te gaan, waar ze zich kon vuilmaken aan de karren en ze dreigde ze allebei mee naar binnen te nemen, als 't kibbelen niet ophield.

Maar uit de verte naderden nu vader en de jongens: ze waren 't jankende orgel al voorbij. Vreemd-proper waren ze in hun pronk-nieuwe Sjab

32