De verlatene

ken en dan lachte Lotte en sprong, dat de vlecht op en neer danste op den rug van haar korte, rose jurk.

Esther keek toe met sombere oogen en een wrang gevoel in haar borst, zich bitter schamend voor haar nichtjes en toch niet durvend iets te roepen of te vragen.

Bets en Saar stonden er bij met haar verveelde, laatdunkende snoeten, toch ook wel voelend het hooger-soortige dier simpeltjes aangekleede kinderen. Opeens keek een der meisjes op en kreeg ze in 't oog. Even bleven haar oogen strak in verbazing, en dan proestte ze, en keerde zich om naar de anderen:

״Kijk daar ... kijk daar .. ., die twee ... o, nee maar . .. Wat 'n hoeden . .. wat 'n jurken ..."

't Heele clubje keek nu naar de drie Jodenmeisjes, en geen van allen, ook niet die gewoonlijk nog wel achteloosweg haar groetten, lette op Esther, die er bijstond in haar vaal, bessensaprood jurkje met zwarte moppen. En de blonde Hans smaalde, duidend naar de nichtjes:

„'t Zijn echte Jodinnen, zèg .. ." 'n Paar van de grootste meisjes, die maar even hadden mee gelachen, nu stil stonden te kijken met hooghartige minachting, keerden zich weer af, om hun spel te hervatten en Lies je Rouma riep:

„Wat kunnen ons die Jodinnen schelen. Verbeeld je toch, die ééne," 'n knik naar Esther... „die denkt dat mijn broer Do zijn hoed voor haar heeft afgenomen."

De wélgekleede, wreede kinderen lachten, en terwijl de Jodenmeisjes zich verwijderden, speelden en draafden ze alweer langs den zonnigen, bontom־ zoomden vijver, zonder verder op hen te letten.

Maar Esther, onder 't haast huilende huiswaarts gaan, luisterde niet naar 't schimpend smalen van

30