De verlatene

kind arm en bedelend aan haar deur. En nog vree-selijker: zij, Esther, zou dan in datzelfde huis wonen en alles van haar: de blanke, fijne gordijnen, de spiegelende ramen, ook de bloemen en de prachtige kurken mand, die er stond, midden op het rijke-groene grasperk, 's zomers vol gloei-roode geraniums.

Bits-kibbelend, dan weer zwijgend, liepen ze door.

In het park, rond den vijver, waar een breede band van paarse en bleekgele crocusjes bloeide, zagen ze een tiental kinderen, jongens en meisjes aan het spelen. Ze deden blij en frisch in hun pas-aangetrokken zomerpakjes: de jongens droegen lichte blouses boven strakke, korte broeken, de meisjes eenvoudige jurken van linnen of mousseline, in effen teedere kleurtjes en met blanke borduursels versierd. Esther keek naar hen benijdend en ze vond de opge-pronkte nichten nu ineens leelijk en on-deftig naast die eenvoudige kinderen met hun blank-rose gezichten en welverzorgde haren. Hun fijne, strakke kousen, hun keurig-sluitende schoenen van soepel leer, hun simpele, maar dure stroohoeden, alles aan hen prikkelde haar tot pijndoende jaloerschheid. Met z'n drieën stonden ze stil op het grintpad rondom den vijver, starend naar de kinders, die voor hen geen aandacht hadden en jolig in de zon en de teere lentelucht daar luid-lachend speelden en stoeiden.

Er was één jongen bij, dien Esther boven de anderen bijzonder aantrekkelijk want bijzonder mooi en bijzonder deftig vond, hij was heel lang en heel recht, met mooie, fijne beenen, een blank gezicht en zijachtig glinsterende haren. Ze wist, dat hij Hans heette en op 't gymnasium ging in, de stad en ze zou over-gelukkig zijn geweest, als ze ééns met dien jongen had mogen spelen of maar praten; maar hij lette zelfs niet op haar. Hij had 't veel te druk met Lotte Koning aan haar donkerbruine vlecht te trek

29