De verlatene

ze meespelen mocht en toen een der meisjes, niet om opzettelijk haar te grieven, maar uit gewoonte, smaalde op de ״kouwe drokte van die Jodinne", bloosde ze wel even, maar ze protesteerde niet, bang voor ruzie en weggejouwd worden.

Dus trokken ze met Tonia naar het erf achter de slachterij, waar goudsbloemen stonden en balsemien en waar Joost en Jan, Tonia's broertjes, slachtertje speelden met de poes, die ze met veel misbaar en onder 't griezelig-verrukt gillen van de meisjes, heetten te kelen met hun moeders bezemsteel.

Esther, tusschen Saar en Bets in, die weinig spraken en laatdunkend links en rechts keken tegen de oude, schamele geveltjes aan, soms met spottend mondtrekken en neusophalen tegen elkaar, omdat hun straat in Amsterdam toch maar véél voornamer was — maakte in haar hoofd een plannetje voor de wandeling. Ze zouden door de deftige Kerkstraat gaan en dan 't park in. Daar zouden ze zeker de rijke meisjes ontmoeten, met wie ze zoo dolgraag speelde, maar die haar nooit vroegen mee te doen al stond ze nog zoo lang toe te kijken, terwijl ze Fransch-schooltje-speelden en deftige vreemde woorden spraken, die Esther zoo graag had willen maar niet kon verstaan. Nu zouden ze, dacht zich het kind, wèl haar vragen mee te doen, omdat ze nu haar rijke, prachtig-gekleede nichten bij zich had. Ze bedacht, wie ze er al zoo konden ontmoeten, Lotte en Tine Koning, die in een mooi huis woonden met een serre en een tuin vol fijne bloemen. Hun vader was dokter. En Ada van Santen, haar vader was dominee, en Lies je Rouma, haar vader had een groot kantoor, haar broer was student en die had laatst voor haar, Esther, z'n hoed afgenomen. Toen ze 't Liesje vertelde, had die gelachen en gezegd, dat ze 't bespottelijk vond en dat Do altijd zulke malle dingen deê.

27