De verlatene

״Dit is de bitterheid, die in Egypte onze Voorouders smaakten...."

Het kleine Roosje, dat naast haar moeder zat, vleide met een pruillip je om dat bittere, wrange goed niet te hoeven eten enj de moeder, met een blik naar vader, liet stilletjes haar hand onder tafel glijden, nam 't kind het vochtige schijfje af en stak het in haar eigen mond. Esther, met een slim lachje naar Jozef, die niet gedurfd had en leelijk kijkend het bit-ter-scherpe kruid verknauwde tusschen z'n onwillige tanden, schoof 't brokje ongemerkt-behendig weg onder 't witte kleed. Maar Daantje, z'n oogen strak, kauwde met energieke bewegingen van z'n kaken. Want hij wilde niet toonen, dat ook hem het bittere walgde.

't Weelderige feestmaal, blij en plechtig om het licht en de gebeden sloot het eerste seidergedeelte af; en na het dankgebed kwamen de gezongen verhalen, de telzang van den Eénen God...de twee Tafelen...., de drie Vaderen.... tot de twaalf Stammen en de dertien Geloofsregelen toe, het lied van het Lam, het arme Lam, dat een vader voor zijn kleinen jongen had gekocht voor twee „zoeziem" en dat door een booze kat verscheurd was geworden .... het lied dat de wrekende Gerechtigheid verbeeldt. Nu zongen, met gloeiende wangen en schit-teroogen de kinderen uit volle borst omhoog; het eerste seiderdeel had stille wijding en droef-getinte aandacht geëischt, de na-zangen met hun jubelende wijzen getuigden van herleefde blijgeestigheid en onvergankelijke hoop in de droefenis van de ballingschap.

Want,

Machtig is Hij____goed is Hij____groot is Hij----

barmhartig is Hij.... En,

„Het komende jaar zijn we in Jeruzalem!" had de vader gezegd met aloude woorden, en Daantje

16