De verlatene

belangrijker dingen om over te denken. Hun Paasch-feest stond voor de deur en ieder putte uit zijn herinneringen van vorige jaren verlangens en verwachtingen, voor het komende, ieder naar eigen aard en leeftijd.

Het kleine meisje, Roosje, dacht bovenal aan de tastbare heerlijkheden van den avond in 't verschiet, aan den rozijnenwijn met kaneel en suiker, waarvan ieder vier glazen vol zou krijgen; aan het zeldzame genot van warm eten in den laten avond op een uur, dat ze anders al sliepen. Heerlijke soep zouden ze krijgen, gekruide Paaschsoep en vleesch en matsegebak!

Maar Daan, haar broer van tien, die naast haar ging zonder spreken — Jozef van twaalf en Esther van elf liepen er achter — verlangde naar andere, ontastbare vreugden. Hij dacht aan het ״Manisjtana" lezen, dat hij zou mogen doen — Roosje was te jong en Esther hakkelde altijd bij het Hebreeuwsch lezen, haar stond vader het plechtig-heerlijke van luid-op lezen uit het boek der Hagada niet toe! Aan het openzetten van de deur dacht hij en het binnennooden van den Vreemdeling, die hongerig en dorstig moest om-medwalen. Dan was het altijd alsof je je ineens in oude tijden en verre landen terug bevond! Aan den langen stillen nacht, die den Seider volgde, den nacht, waarin buiten soms regengeruisch was en windge-rucht, en waarin de Messias kon komen, daaraan dacht hij met een gevoel, dat angst en verrukking tegelijk was.

Met de anderen sprak hij daarover niet, Roosje van acht was immers om alles te begrijpen veel te klein! En Esther, die dacht alleen aan lekker smullen en mooie kleeren dragen, en aan het acht dagen vrijaf hebben, omdat ze niet goed leerde en het land had aan school.

Een enkelen keer had hij er wel met Jozef over ge-

10