De verlatene

vader is fatsoenlijk.... en derlui moeder is fatsoenlijk .... die doene niemand een cent te kort — is het waar of niet, groenboer! — uwe gaat je recht te buiten, juffrouw Wiedemans!"

Haar stem was streng-bestraffend geweest en nu zweeg ze, met een knik, zelfvoldaan.

Juffrouw Wiedemans was onthutst.

„Je het mijn geen „dief" hooren zeggen!" beweerde ze; lacherig, met gloeiende koontjes, inwendig woedend.

„Een Jood en een smaus, dat's gelijk, zoo heb ik 't ten minste altijd gehoord."

„Niewaar," schreeuwde nu de groote jongen, „dat liegt u lekker!"

„'k Kan uwe geen gelijk geven, juffrouw," meende ook de groenboer.... „Jood is Jood.... dat mag je zeggen.... dat's derlui naam, waar of niet? Maar nou vraag ik u, waarom z o u je 't zeggen? Wat hêt 't geloof er mee te maken?"

„Welzeker", viel de weduwe van haar hoogestoepe-deurtje weer bij, „ik zeg het maar altoos. Joden bennen ommers evengoed menschen als uwe en ikke! Ga jullie maar door, kindertjes en huil jij maar niet meer Saartje, of hoe hiet-ie?"

„Roosje, juffrouw," kwam 't kind, dadelijk vriendelijk gewillig te zeggen, wat haar werd gevraagd.

Toen gingen ze verder. Daan, de jongste jongen met een boos, strak gezicht, woedend het meest om wat de juffrouw daar net zoo vriendelijk gezegd had. Menschen evengoed als zij, en als die van Wiedemans! Ja, dat kon ze denken! Dat hij zichzelf en zijn ouders gelijkstelde met diè. Zijn moeder en dat mensch van Wiedemans! Net zoo goed menschen waren Joden! Of het een gunst was, zóó had ze het gezegd ....

Met z'n vieren gingen ze verder en de anderen waren het gevalletje al gauw vergeten, want ze hadden

9