Uit het leven van een denkende vrouw

ineens weer stug van innerlijke onwil. 'In een boek, nu ja! 't Papier is geduldig. Maar dit hier lijkt me zo klaar als een klontje. Een veel te jonge man, een jaloerse vrouw... 't ligt er zó dik op.'

'Als je 't vervelend vindt om Coebergh te ontmoeten, Loek,' zei Marianne, zonder op haar broers beschouwingen in te gaan. 'Reina vertelde mejuist gisteren dat hij op reis is gegaan; hij blijft een paar dagen weg.'

'We kunnen zien, hoe 't uitkomt met onze tijd.'

'Wat moetje dan nog meer kopen of uitzoeken of passen of weet ik wat?'

'Inmaakglazen...'

'Inmaakglazen? Ik mee op inmaakglazen uit? In zo'n toko van potten en pannen? Ik dacht eigenlijk niet eens datje me bij zulke gewichtige aangelegenheden nog zou willen hebben, na dat garen-en-band drama van verleden week.'

'Watje maar garen en band noemt!' En tegen mevrouw Edema: 'Verbeeld u eens even, mevrouw. Hij zou stalen van zijde en tule voor me halen -, hij moest er langs en hij had niets te doen dan even het stalenboekje te vragen - en daar komt hij me thuis met vitrage -, en wat voor vitrage, voor een meidekamer, zulk zakkengoed! Eenmaal laat je zo'n jongen wat doen en 't is al mis.'

'Maar zo iets is toch ook geen mannenw...' wilde mevrouw Edema deftig onderrichten, doch Loek wenkte lachend en knipogend, dat ze dat ook wel wist en alleen maar eens plagen wilde...

'Misschien kan Marian wel een uurtje weg vanmiddag. Fransje is tot vier uur naar school en Rika kan toch best een poosje op Jaap passen.'

Bijna had ze gevraagd: 'En als hij dan zijn knietje weer stoot? Mag ik wel het leven van mijn kind op het spel zetten om inmaakglazen voor Loek en niet even zitten praten?' En dan de mogelijkheid dat ze iets anders te doen kon hebben... Ja, daar was mama meesterlijk ver in om dat consequent te negeren zonder ooit uit haar rol te vallen.

'Hè ja, kun jij, Marian? Dan fuif ik daarna op taartjes bij de thee! En zeg... welke inmaakglazen gebruik je eigenlijk zelf?'

90